De honderd geschilderde en twintig geëtste zelfportretten geven een opmerkelijk scherp beeld van zijn uiterlijk en een vermoeden van zijn gevoelensvervaardigde in alle levensfasen vervaardigde in alle levensfasen.

Religieuze en allegorische thema's waren favoriet.

Gedurende zijn eerste jaren in Amsterdam (1632-1636) begon Rembrandt dramatische, contrastrijke Bijbelse en mythologische taferelen te schilderen op groot formaat.

Zijn beheersing van licht en donker, waarbij hij vaak scherpe contrasten neerzette, om zo de toeschouwer in het schilderij binnen te leiden, waardoor de hoofdzaak direct duidelijk werd, zijn levendige scenes vol dramatiek, en geheel zonder de strakke formaliteit die andere kunstenaars in die tijd vaak hanteerden.

Onder de tekeningen vallen de vlugge, maar trefzekere schetsen van Bijbelse voorstellingen en uitgewerkte studies van oude mannen met baard op.

Zijn doorgaans in zwart en/of rood krijt uitgevoerd.

Tegen 1630 werd het coloriet in zijn schilderijen zachter, met een duidelijke voorliefde voor paars, bronsgroen en gedempt geel.

De stijlperiode waarin Rembrandt zijn schilderijen, tekeningen en etsen maakte staat bekend als de barok.