Rembrandt schilderde graag op groot formaat. Zo is De Nachtwacht ca. 3,5 × 4,5 meter groot.

De schilder verdikte zijn verf soms met meel.

De verf werd plakkeriger en transparanter.

Rembrandt gebruikte zulke dikke lagen verf dat daarvoor een heel bijzonder ingre­diënt nodig was.

Onder­zoekers weten nu welk: plumbonacriet, een exotisch loodmineraal.

Hij gebruikte  felle kleuren en schilderde vooral dramatische taferelen.

In de jaren vijftig veranderde Rembrandts stijl opnieuw.

Schilderijen werden weer groter, kleuren feller, penseelstreken krachtiger.

 Rembrandt probeerde menselijke bewegingen en emoties zo natuurgetrouw mogelijk weer te geven. 

 De stijl waarin Rembrandt schildert wordt ook wel clair-obscur (licht naar donker) genoemd. 

In zijn schilderijen lijkt het net alsof er met echt licht geschenen wordt in plaats van dat het verf is.

Dit licht kan van buiten komen, door een raam, of van een kaars.

Rembrandt vond het heel belangrijk dat je bij zijn schilderij het gevoel hebt alsof je naar echte mensen zit te kijken. 

Rembrandt probeerde hij elke keer anders te kijken bijvoorbeeld boos, blij, verdrietig of verbaasd bij zijn zelfportretten.

Rembrandt schilderde heel precies.

Hij keek goed naar de mensen en probeerden het niet mooier te maken, maar precies na te schilderen.

Hierdoor leken zijn schilderijen op een foto.

Wat ook heel bijzonder is aan de techniek van Rembrandt is dat hij met de achterkant van zijn kwast de bovenste laag verf weg krasten waardoor er een lichtere laag tevoorschijn kwam.

De haren bij dit zelfportret heeft hij op deze manier gemaakt.

Rembrandt gebruikte waarschijnlijk de volgende kleuren:

• Gele en rode oker
• Omber
• Loodtin (geel)
• Azuriet, een blauw mineraal
• smalt, ook blauw
• Karmijn
• malachiet, een groene halfedelsteen
• Beenzwart
• Loodwit, soms vermengd met 25% krijt
• Vermiljoen en karmijn
• Ultramarijn
• Napelsgeel
• Groen verkreeg hij door napelsgeel te mengen met azuriet of smalt